De Acts van Popronde 2022: Johnny loves me

Credits: Jessie Kamp Fotografie

Introducing: Johnny loves me

Johnny loves me werd in 2019 geselecteerd voor Popronde. Nu, een pandemie en een heleboel persoonlijke groei later, gaat Jonathan Bergsma, aka Johnny loves me, weer met ons op tour. In de aanloop naar zijn nieuwe album, blikken we samen met hem terug op zijn deelname in 2019 en praten we over zijn persoonlijke ontwikkelingen en het gedachtegoed van zijn werk. Leer het Popronde 2022 talent alvast beter kennen door het openhartige gesprek dat we met hem hadden over kwetsbaarheid, liefde en het wegrennen voor problemen.

Laten we beginnen bij het begin: wie is Johnny loves me?

Ik ben Jonathan Bergsma, 25 jaar en mijn artiestennaam is Johnny loves me. Ik luisterde vroeger veel naar Ronnie Flex, Drake en De Jeugd van Tegenwoordig, dat soort dingen, en ben daardoor begonnen met rappen. In 2019 heb ik een EP’tje gedropt, die heet Swavy Baby, dat is afgeleid van het collectief ‘Swavement’ waar ik toen mee begonnen ben. Ja, nu ben ik nog steeds Johnny loves me maar maak ik wel vanuit een hele andere insteek muziek. Ik ben gegroeid van een jongetje naar iemand die veel meer bezig is met psychologie en filosofie. Ik probeer meer vanuit mezelf conceptuele muziek te maken met een duidelijk narratief daarin. Ik heb nu minder één stijltje of dingetje dat ik probeer na te doen, ik maak nu gewoon een soort fusion van alle stijlen en geluiden die ik vet vind. Dus ik noem het daarom ook gewoon pop. Je kan er wel hiphop onder zetten, maar is het echt hiphop? Dat weet ik ook niet meer. Ik heb dat een beetje losgelaten.

Je had het net over psychologie, filosofie en conceptuele muziek. Wat horen we daarvan terug in jouw muziek?

Ik ben nu heel veel bezig met kwetsbaarheid, omdat ik geloof dat dat cruciaal is als je kijkt naar een van de belangrijkste dingen in een mensenleven: liefde. Ik heb altijd, en ik denk dat dat voor iedereen eigenlijk wel geldt, gehoopt op liefde. Maar ik denk dat de meeste mensen niet meer durven te hopen op liefde, geluk of écht leven, zoals ik dat dan noem. En volgens mij is de enige manier om daar een greintje van te zien in je leven door je kwetsbaar op te stellen. Daar gaat mijn nieuwe album ook over, of eigenlijk gaat tweederde van het album over hoe ik heel erg bang ben voor kwetsbaarheid en er de hele tijd voor wegren. En vervolgens, vervormt de werkelijkheid steeds verder totdat ik helemaal niet meer weet wat er echt is en wat niet, omdat ik niet durf te uiten wat ik voel en wat ik wil. Totdat ik mijzelf confronteer, omdat ik zoveel heb weggerend van die confrontatie, en vervolgens na ga wat er eigenlijk is gebeurd en waarom ik zo bang ben. Dat is de stap die ik maak in het album. Ik probeer het te accepteren, maar dat is natuurlijk een langer proces. 

Was jij bij je vorige deelname aan Popronde ook al zoveel bezig met kwetsbaarheid of is dat een recentere ontwikkeling?

Bij mijn vorige deelname, in 2019, had ik gewoon een EP’tje gemaakt. Ik wilde gewoon rap-, trap-achtige muziek maken, maar dan een klein beetje alternatiever dan sommige anderen. Ik was wel bezig met kwetsbaarheid, maar het voelde meer als een act. Ik ging gewoon sad-boy-type liedjes maken over heartbreak, als Post Malone, en dan had ik het wel over dingen die mij aan het hart lagen, maar ik kon daar niet echt bij. Ik durfde dat niet echt te voelen en daarom voelde het ook niet echt als een deel van mij. Het was meer bedacht. Ik had pas net mijn eerste EP gedropt en we wilden gewoon alles pakken wat we pakken konden dus ik had me aangemeld voor Popronde en de Grote Prijs van Nederland. Daar werden we voor geselecteerd en dat was super vet, maar als ik terugkijk wist ik toen nog helemaal niet wat ik aan het doen was en wat ik wilde. Ik had gewoon iets gemaakt met vrienden en toen gingen we optreden met een DJ-set en synthesizer erbij, maar ik wist nog heel weinig over optreden en dergelijke. Ik heb nu veel meer controle en ben meer een artistiek leider van Johnny loves me. Ik weet beter hoe ik het wil hebben en hoe het eruit moet zien. Het is belangrijk voor me dat het hele gevoel, het verhaal, de ‘brand’ of hoe je het wilt noemen allemaal op elkaar aansluit. Ik ben ook veel bezig met de visualisatie van mijn muziek; hoe ziet dat er dan uit en welke kleuren horen daarbij? Bij de show denk ik ook aan het licht, welke visual, wat voor decor, hoe speel ik dat met de band en hoe en waar zet ik die neer? Het is een alomvattend stuk en niet alleen liedjes. Dat is ook wat ik het vetste vind bij de artiesten waar ik naar opkijk. 

Aan welke artiesten moeten we dan denken?

Tyler, the Creator, Frank Ocean, Kanye West, André 3000, Kendrick Lamar, Mac Miller. Daarbij zie ik dat terug. Binnen Nederland kijk ik naar Fresku, Ares of Spinvis, dat vind ik heel vet qua sound en qua gevoel wat daar altijd in zit. Maar als ik kijk naar die productie-value, dan zie ik dat vooral bij die Amerikaanse artiesten. Ik wil eigenlijk dat dat ook meer een ding wordt in Nederland, dat je ook vooruit probeert te streven in het gedachtegoed. Dat het niet alleen een liedje is zodat je ‘popping’ blijft. Maarja, dat is misschien ook een beetje wishful-thinking.

Maar dat mag! Hoe heeft deze verandering, in je aanpak en denkwijze, voor jou plaatsgevonden? Heeft de pandemie, dus een tijd lang niet kunnen optreden tussen je twee Popronde deelnames in, daar nog een rol in gespeeld?

Ik vind het moeilijk om de pandemie daar in te betrekken. Vanuit confrontatie in mijn afgelopen relatie, of mijzelf, met de boeken die ik las en wat ik zie en luister is het allemaal gewoon langzamerhand vorm gaan krijgen. Op een gegeven moment besefte ik dat ik niet mezelf durfde te zijn. Dat werd steeds belangrijker voor mij, om daar een vorm of woord voor te vinden. Waarom is dat nou zo? Ik heb toen een aantal dingen gezien, zoals de ‘Boys won’t be boys’ voorstelling of het boekje van een stripmaker, Stijn Schenk, ‘Wij Mannen’. Ik luisterde naar de Dissect podcast over Frank Ocean, Kendrick Lamar en dat soort artiesten, waarin ze helemaal worden ontleed. Ik kwam er achter dat er zoveel in zit, in muziek. Dat is wat ik ook wil. Ik word niet warm genoeg van een liedje dat goed klinkt. Het moet iets betekenen. Dus ja, het is onderdeel van een groter proces. 

De pandemie heeft aan de ene kant geholpen omdat ik meer op mezelf was aangewezen en daarin heb gemerkt dat ik eerder probeerde de verantwoordelijkheid bij anderen te leggen. Ik merkte dat ik helemaal niet kan rekenen op dat iemand anders het proces gaat starten. Op een gegeven moment was het ook uit met mijn ex, later ook weer aan, maar toen heb ik een tijdje bij mijn producer gewoond en geprobeerd muziek te maken maar dat werkte uiteindelijk ook helemaal niet want we konden niet goed communiceren. Toen zat ik ineens weer thuis en voelde ik mij voor het eerst een beetje depressief in mijn leven, ik had dat nooit toegelaten. Ik schoof het altijd aan de kant. Toen besefte ik mij dat kwetsbaarheid ook zit in het creëren en in het durven om iets te proberen zonder dat je weet of het gaat lukken of niet. Dat is eigenlijk super eng. Het lukt steeds vaker, dat ik wel op mezelf kan vertrouwen daarin, want het is okay om iets te maken en gewoon te zien wat het wordt. Ik probeer die boodschap ook uit te stralen.

Je hebt het veel over liefde en een diepere betekenis achter je muziek. Ook zit ‘love’ natuurlijk in je artiestennaam. Wat betekent liefde voor jou?

Het is wel grappig want toen ik begon met Johnny loves me had het de betekenis: Johnny houdt van jou en van mij. Het moest een positiviteit uitstralen en bevorderen. Dat deed ik dan ook door thema’s te behandelen die wat moeilijker of zwaarder waren, bijvoorbeeld dat ik niet meer durfde te huilen en niet weet waarom, liefdesverdriet of geen geld hebben. Over de tijd heen is dat veel meer uitgediept en zit er veel meer diepte in het woordje ‘liefde’ in mijn naam; het accepteren van je kwetsbaarheid en durven iets te doen of je ergens over uit te spreken en gewoon te accepteren dat je niet altijd kan beïnvloeden wat er gebeurt. Het is gewoon een stukje ‘openness to experience’. Volgens mij is dat de enige manier om dat échte leven te leven. Probeer gewoon te accepteren, welke uitkomst er maar mag komen, want die pijn waar je waarschijnlijk bang voor bent is minder erg dan de pijn die je voelt door je te laten leiden door die angst en niks te doen.

Ik hoor dat je veel nadenkt over de boodschap en dat de onderwerpen die je bespreekt echt diep vanuit jezelf komen. Waar ligt de grens tussen Jonathan en Johnny loves me? Wat zijn de verschillen tussen die twee karakters?

Ik denk dat Johnny loves me een uitvergroting is van aspecten van mij. Als ik muziek maak kan ik iets heftiger in het emotionele of het wegrennen duiken en dat groter maken dan mij alleen. Elk persoon heeft duizenden, al dan niet miljoenen kanten van zichzelf. Een artiest, al helemaal aan het begin, moet toch een iets versimpeld gevoel of verhaal uitstralen voor de mensen om daar in mee te komen. 

Je vertelde net dat je twee jaar geleden nog onervaren was en ambities hebt met hoe je je op het podium wil presenteren. Dit jaar doe je weer mee met Popronde, heb je al ideeën over hoe je het nu anders gaat aanpakken en wat we kunnen verwachten?

Ik ben sinds vorige december met een band aan het spelen en ik merk dat we steeds beter de producties live kunnen neerzetten. Deze zomer ga ik nog werken aan mijn liveshow waarvoor ik nu een opzetje heb gemaakt, een prototype, zeg maar, met decor, lichtplan en eigen geluidsmensen. Het wordt een complete performance waarin ik een heel verhaal wil vertellen. Dat album is nu bijna af dus hopelijk kan ik daar volgende januari echt mee gaan spelen. 

Tijdens Popronde wil ik elke maand/anderhalve maand een single gaan droppen en dan hopelijk in januari het geheel releasen. Omdat ik nog niet mijn hele album kan spelen en het complete verhaal van begin tot eind kan vertellen is mijn doel voor Popronde om gewoon lekker te spelen, goeie shows neer te zetten en nog meer ervaring op te doen met de band en het publiek kennis te laten maken met Johnny loves me & the lovebirds.

Wat ik ook wil doen is ‘colour coding’. Mijn album wordt oranje en blauw. Ik heb twee versies van mijzelf die ik uitlicht. Johnny loves me probeert zich kwetsbaar op te stellen en hij probeert een positieve verandering in zichzelf en de wereld te inspireren, en je hebt Sjonnie, dat is de versie van mijzelf die bang is maar dat niet toe kan geven en dus de hele tijd wegrent van zijn emoties. “Ik ben Sjonnie, ik ben blij en ik heb nergens last van!” Als ik het op zo’n manier kan vertellen kan ik mensen, denk ik, in een half uur kennis laten maken met wie ik ben als artiest. 

Okay, wow! Het klinkt alsof het een hele beleving gaat worden voor het publiek. Wat kunnen wij verwachten als we naar jouw show gaan? 

Om mijn eigen liedje maar even te quoten, wat ik heel vaak doe: “een rollercoaster aan emoties”. Ik vind het fijn als mensen gewoon meegenomen kunnen worden. Ik wil proberen om een heleboel kanten van mijzelf te laten zien en het publiek echt mee te nemen in mijn verhalen en mee te slepen in de verschillende emoties. Dus van heel klein en kwetsbaar naar heel groot en luid, alle kanten op kunnen gaan. Veelzijdig, doch samenhangend. Een meeslepende live ervaring. Dat lijkt me heel leuk. We gaan gewoon rocken. Ik heb er zin in!