Grote Geelstaart over stropdassen, de Nederlandse taal en de inspiratie achter hun debuut EP

Grote Geelstaart is Luuk Bosma (zang/gitaar), Jesper Rottier (gitaar/drums), Danny Rottier (toetsen), Jeppe Rottier (bas) en Finley Nijsse (drums/zang). Op 10 september heeft het vijftal hun debuut EP Van Reijnst uitgebracht. Bij hun shows is de plaat te koop, op pisgeel vinyl. De titel, de teksten en de cover doen nogal mysterieus aan. Luuk vertelt daarover: “Het gaat allemaal over één persoon die wij persoonlijk kennen. Die hebben we het pseudoniem Van Reijnst gegeven. Elk nummer vertelt een verhaal uit hun leven. Deze persoon heeft veel bizarre en zware dingen meegemaakt. Op de cover zie je Van Reijnst in het midden, daaromheen zijn mensen uit zijn geschiedenis verbeeld en enkele attributen die daarmee te maken hebben. Hij heeft ons een hoop sterke verhalen verteld en we weten zelf ook niet in welke mate ze nou daadwerkelijk waar zijn”. Danny vult hem aan: “Hij is heel goed in de bizarste dingen die je ooit hebt gehoord te vertellen en vervolgens doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is”. 

 In de muziek valt met name een hoop paniek te horen. Denk aan de complexiteit van black midi met de gillende angst en overrompelende herrie van Gilla Band. Met name in de track ‘Spookrijden’ horen we dit goed terug. Het nummer vertelt over een man met foute vrienden die hem onder druk zetten om aan de verkeerde kant van de snelweg te racen. De teksten zijn een perfecte match voor de scheurende instrumentatie die bij Grote Geelstaart altijd als eerste komt. “We beginnen niet met een verhaal, maar soms krijgen muzikale elementen door de teksten een extra betekenis. We schrijven altijd eerst korte demo’s die we quick and dirty opnemen. Als we dat vet vinden klinken, gaan we er partijen omheen verzinnen en daarna bedenken we wat het is: een intro, een refrein of misschien een soort drop? En daaromheen ontstaat heel intuïtief een nummer. Het is veel samenwerken en een heel democratisch proces; iedereen moet het vet vinden.” aldus Luuk.

De band maakt het zichzelf niet bepaald makkelijk. Met twee drumkits, een verzameling pedalboards waar de gemiddelde shoegazer u tegen zegt en een bonte verzameling synthesizers is de hoeveelheid zooi die ze elke keer weer vanuit Zeeland meezeulen wel eens een belemmering. Jeppe: “Het is altijd wel een dingetje. We moeten echt uit een uithoek komen, dus vaak kunnen we na shows niet echt blijven hangen. Dan moet al die troep ook nog een bus in en dikwijls moeten we onderweg ergens blijven slapen.” Danny: “Morgen hebben we ook een interessante situatie, want we spelen drie kwartier met een enkele drumkit, omdat er niet genoeg ruimte op het podium is voor twee. Omdat we daar nog niet genoeg uitgegeven materiaal voor hebben, moeten we wel wat nieuwe nummers gaan spelen. Dat is ook leuk voor de mensen die ons al vaker hebben gezien; ze krijgen nooit helemaal dezelfde show.” Jesper: “Geluidsmensen vinden onze setup ook nog wel eens intimiderend, maar meestal vinden ze het vooral een leuke uitdaging.”

En dan zijn er inderdaad nog de moeilijkheden van die uithoek. Zeeland, hoe mooi ook, ligt niet bepaald in het centrum van de Nederlandse muziekwereld. De eerste anderhalf jaar zat de band naar eigen zeggen vast in die provincie. Hoewel het vrij normaal is dat je als beginnende artiest vooral in de buurt speelt, leek het publiek voor hun genre niet in Zeeland te zitten. Luuk: “Die twintig oude mannen waar je dan voor staat te spelen vinden het allemaal wel heel erg tof, want we kregen achteraf altijd een hoop positieve reacties. Maar dat merk je helemaal niet als je aan het spelen bent, want dan staan ze gewoon bier te drinken.” Toch heeft het vijftal vooral een warm hart voor de Zeeuwse muziekscene. Jeppe: “We hebben heel veel te danken aan een aantal geweldige mensen daar die ons echt hebben opgepakt en zeiden, jongens, dit moet het land in. Die helpen ons op allerlei vlakken.”

Wanneer wordt gevraagd naar het geheim achter hun entree tot Popronde 2025, blijkt hier geen overweldigende eensgezindheid over te bestaan. Het beruchte ambitieplan, bijvoorbeeld: is dat nou wel of niet belangrijk? Jesper: “Wij maken gewoon de muziek die wij hard vinden, maar dat betekent niet dat we daardoor ook geselecteerd worden. Daarom hebben we ook een goed doordacht plan aangeleverd. Maar zo’n strategie is ook essentieel voor jezelf als je na de Popronde leuk door wilt gaan.” Jeppe: “Dit is overigens alweer de derde keer dat we ons hebben aangemeld. Ieder jaar hebben we weer meer tijd gehad om ons gezicht te laten zien en dat zal ook zeker hebben bijgedragen aan een zekere naamsbekendheid. Misschien is dat plan binnen ons genre ook minder belangrijk, omdat we niet muziek maken binnen een genre waar al veel andere artiesten zitten. Aan de andere kant is het ook niet voor niets dat de EP net is uitgekomen. Daar zit natuurlijk een idee achter.”

Vlak voordat we het gesprek afronden en ik de band weer achterlaat in de backstage van de ACEC, moet ik toch nog iets kwijt. Twee maanden terug, op de donderdag van het gratis Valkhof Festival in Nijmegen, belandde ik niet geheel tegen mijn zin in bij een concert van Grote Geelstaart in een net iets te ruige moshpit. Hoewel ik er op het nippertje ongehavend uitkwam, kon hetzelfde niet worden gezegd van de telefoon die in mijn tas zat. Het verhaal genereert gegrinnik, verontschuldigingen en sympathie. Afijn, ik stuur wel een Tikkie.