la loye: "Ik vind juist schoonheid in de dingen die niet perfect zijn"

foto: Jessie Kamp, Popronde 2019

Een interview met la loye

"Ik streef niet naar perfectie en vind schoonheid in de dingen die niet perfect zijn"

In 2019 tourde ze mee met de Popronde caravaan, Lieke Heusinkveld, artiestennaam la loye. Ze speelde maar liefst 13 shows waaronder ook in Popronde’s thuis, Nijmegen. Ik was er bij die avond. Het stadsarchief was goed gevuld: op de trap en op de vloer zaten geboeide luisteraars. Er hing een bijna magische stilte waarin alle ruimte was voor la loye om haar verhaal te vertellen. Maar wat is dat verhaal? En waar komt haar inspiratie vandaan? Een paar weken geleden verscheen haar nieuwe single I only hear you in my song, inmiddels al meer dan 17.000 keer gestreamd op Spotify. Ik ben dus niet de enige op wie haar muziek een indruk heeft achtergelaten. En, weet ik, er komt een album aan. We praten op een zonnige maandag over schrijven, inspiratie en nostalgie.

Hoe is het? Kom je deze periode een beetje oke door?

“Ik hoor veel andere muzikanten om me heen zeggen dat als ze niet met spelen bezig zijn, ze wel aan het maken zijn, en daar ben ik geen uitzondering op. Ik ben heel druk bezig met het maken van mijn plaat, dus het is fijn dat ik nu de tijd heb om me daarop te focussen.”

Ik was al benieuwd hoe het ervoor staat met je plaat!

“Ja, die ben ik aan het schrijven en ik hoop hem dit jaar ook nog te kunnen opnemen.”

Ik las dat je op zoek was naar een producer die jouw sound echt grijpt, heb je die al gevonden inmiddels?

“Nee nog niet. Ik denk dat het iets is voor in het volgende stadium. Ik ben er wel achter dat ik zelf al een hele duidelijke visie heb van hoe het moet klinken, dus het zal uiteindelijk meer een samenwerking worden waarbij ik zelf ook een heel groot deel kan doen. Maar ik ben ook wel een beetje een controlfreak, haha. Ik neem veel thuis op en het liefst doe ik ook zoveel mogelijk thuis. Op die manier blijft het dichter bij jezelf. Het geeft toch een ander gevoel om in een studio iets in te spelen, omdat je aan tijd en geld gebonden bent.”

Benader je het maken van muziek anders nu je gericht met een album bezig bent?

“Ik heb wel ervaren dat het schrijven voor een album mentaal anders werkt dan een liedje schrijven. Zeker in de beginperiode van de pandemie want toen dacht ik ‘nu heb ik alle tijd om aan een album te werken’. Maar daardoor heb ik gemerkt dat er toch wel een bepaalde druk is ontstaan, druk die in een creatief proces wel een beetje ongewenst is. Je wilt toch vooral schrijven vanuit zelfexpressie en inspiratie. Ik luister zelf graag albums, die ik dan van begin tot eind echt luister. Ik schrijf nu ook niet meer zomaar liedjes, ik houd heel erg in mijn achterhoofd dat het een geheel wordt. Ik wil heel graag dat mijn album een verhaal wordt waar een duidelijke visie in doorklinkt. Zo maak ik nu dus heel bewust keuzes en vraag ik me altijd af of het echt iets toevoegt of dat ik het laat gaan.”

Hoe ga je meestal aan de slag met het schrijven van je liedjes?

“Het begint altijd met een basisidee, op piano of gitaar. En vaak is het al zo suggestief van hoe ik wil dat het klinkt, dat ik direct als een maniak alles in Logic opneem om het idee niet kwijt te raken. Ik heb dan vaak een couplet of het refrein en dan pas ga ik verder met de rest van het liedje. Het is een soort combinatie tussen schrijven en produceren wat het soms een zooitje maakt omdat je toch meerdere dingen tegelijk aan het doen bent.”

Lukt het jou dan ook om ideeën meteen uit te werken, of heb je ergens een hele berg aan onuitgewerkte ideeën liggen?

“O nee, ik heb altijd duizend ideeën en ben niet heel gestructureerd in het afmaken ervan. Ik luisterde gister nog naar wat losse ideeën en toen dacht ik nog ‘misschien moet ik proberen om dat af te maken, voordat ik weer naar een volgend idee ga…’ Maar ik struggle er wel mee dat er door de pandemie nu minder gebeurt. Daardoor heb je toch minder inspiratie.” 

En dat terwijl je wel van plan bent om een heel album te maken… Hoe ga je daar dan mee om?

“Het ook wel weer uitdagend om het aan te gaan en jezelf ertoe te zetten om, ook op momenten dat je het niet voelt, toch iets te creëren. Maar het is denk ik, ook in deze tijd, wel belangrijk dat je net zoveel tijd investeert in het opdoen van inspiratie als het schrijven zelf. Dat je op inspiratie-date met jezelf gaat: bijvoorbeeld wandelen, of naar een stad gaan en daar op avontuur gaan om inspiratie op te doen. Dat heb ik voor mezelf wel moeten ontdekken.”

En haal je bijvoorbeeld ook inspiratie uit andere muziek? 

“Ja zeker, ik vind ook heel veel mooi en kan van veel muziek de waarde ervan inzien, maar voordat ik ga schrijven luister ik juist geen muziek om gewoon te kijken wat er al vanuit mezelf komt. Maar ik denk dat ik onbewust best veel stukjes uit muziek pak die ik verwerk in mijn eigen muziek. Ik luister de laatste tijd heel veel naar This is the Kit, die hebben vorig jaar een hele goede plaat uitgebracht. Aldous Harding blijft een van mijn favoriete songwriters van dit moment. Ja, en Arlo Parks. Die valt niet helemaal in mijn straatje, maar er is iets in die plaat wat super verslavend is. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar daarom is het misschien wel zo goed. “

"Ik vind het heel waardevol dat je een hele andere wereld hebt voor jezelf, puur met jezelf, omdat je muziek maakt.”

En als je Arlo Parks op repeat hebt staan, merk je dan dat je daar toch wel dingetjes van oppakt en verwerkt in je eigen muziek?

“Ik vind het juist heel cool dat het zo ver van mijn muziek af staat dat ik er ook niet per se iets mee hoef. Terwijl ik bij andere muziek soms juist denk: had ik het zelf maar geschreven.” 

Bij welke muziek heb je dat?

“Runaway van The National. Iedere keer als ik die hoor denk ik weer holy shit, dit is zo goed. Maar ik vind het ook wel mooi dat ik het niet heb geschreven omdat het dan toch een soort icoon-stuk is waar je tegenop kunt kijken, het worden dan een soort helden. Ik heb ook een tattoo op mijn been van The National dat weet eigenlijk niemand.” 

Voor die tattoo en voordat je zelf muziek maakte, had je toen ook bepaalde artiesten waar je naar (op)keek?

“Toen ik jong was vond ik Avril Lavigne heel cool. Ik ging me ook als zij kleden. Ik kreeg toen een microfoon met een boxje en discolampen, dus na school gingen de rolluiken dicht en stond ik “It’s complicated” mee te zingen.”

Dat klinkt herkenbaar haha! Ik hoorde je eens zeggen dat je uit een muzikaal gezin komt. Hoe heeft dat bijgedragen aan jouw relatie met muziek? 

“Muziek was altijd iets leuks. Het was er gewoon altijd. Onontkoombaar dat ik zelf ook met muziek bezig ging. Ik had van jongs af aan zo’n relatie met muziek dat ik het heel leuk vond en mezelf erin kwijt kon en als het ware in een hele andere wereld terecht kon komen door achter de piano te gaan zitten. Ik denk dat die ervaring zo sterk is dat het nu nog steeds zo is. Ik vind het heel waardevol dat je een hele andere wereld hebt voor jezelf, puur met jezelf, omdat je muziek maakt.”

Jezelf erin kwijt kon? Was muziek een manier of middel om jezelf te kunnen uiten?

“Het zijn wel persoonlijke onderwerpen ja, en muziek is ook wel een middel geweest om dingen te verwerken. Ik schrijf veel over mijn tienerjaren, omdat dat zo’n impact heeft gemaakt. Je bent zo zoekende naar wie je bent. In Still a sleep praat ik bijvoorbeeld over het verlangen naar die tijd dat je jong bent en uitgaat en het gevoel je bekruipt: is dit het nu? Maar toen ik het schreef had ik juist een gevoel van nostalgie en wilde ik er juist weer naartoe terug.”

Wat heeft er zo’n indruk gemaakt in je tienerjaren? 

“Ik was heel erg zoekende naar wie ik was of wie ik wilde zijn, zoals iedereen denk ik. Ik twijfelde over mijn seksualiteit en daar zat ik heel erg mee. Ben ik lesbisch of biseksueel en wat betekent dat dan? Is het oké dat ik me zo voel? Er heerste nog best een taboe op destijds, waardoor ik het lang voor mezelf heb gehouden. Het ging om een stukje zelfacceptatie. En toen ik mezelf accepteerde en mijn vrienden en familie het ook accepteerde, voelde ik me meer op mijn plek. En door dat stukje acceptatie voelen mijn tienerjaren toch wel als een fijne tijd als ik eraan terugdenk.”

Wat hoop jij mensen mee te geven met jouw muziek?

“Het doel van mijn muziek is wel om mensen te raken, dat het iets met ze doet. Ik hoop dat ze in de muziek een stukje van zichzelf zien en terugvinden en dat het ze een nostalgisch gevoel meegeeft.”

Ben je zelf weleens de zaal uitgelopen na een concert met zo’n gevoel? Dat je denkt, als ik dat toch eens over kon brengen...

“Ik heb Sigur Rós in de AFAS Live gezien, dat was echt een ervaring. Zo imponerend om naar te kijken. Het was alsof mijn glas ineens weer vol was als het ware. Ik voelde me mijn volste persoon van wie ik kan zijn. Dat je denkt: het leven is mooi, en er een schoonheid over je heen komt. Dat brachten zij over. Ik denk dat ik juist geprobeerd heb om de schoonheid los te laten. Ik streef niet naar perfectie en vind schoonheid in de dingen die niet perfect zijn. Ik wil juist die soort van tastbare schoonheid meegeven: Het is mooi, maar het hoeft niet perfect te zijn, dan blijft het menselijk.”

Wij kijken alvast uit naar haar plaat. Voor die tijd komen er nog twee singles en een videoclip uit. Wil je la loye graag live bewonderen? 5 juni staat ze (als corona het toelaat) in de EKKO in utrecht. Wil jij niets missen? Vergeet la loye niet te volgen op Instagram en Spotify. Daar vind je ook nog hele fijne playlists door Lieke samengesteld.