Popronde Nijmegen - Door de ogen van...

Tekst: Jetty van Kooij

Foto's: Jessie Kamp

JETTY VAN KOOIJ

Wat stond ik te popelen...

Het vooruitzicht op een overkill aan bands deed me nu al goed. Ik denk velen met mij. Want Popronde Nijmegen was zo goed als uitverkocht.

Hey Team begon lekker op tijd om 12.15 uur in Strandbar Stek. Ik had ze al bij de Popronde livestream vanuit Cinetol in Amsterdam gezien. Helaas kwam het geluid toen wat minder over. Nu dus live in de herkansing. Dit keer zat de harmonie er wel in. Ze maakten het dubbel en dwars goed en begreep ik waar de muziek en de punkvibe met hun zorgvuldig verknipte haren vandaan kwamen. Ik was meteen wakker. 

 Hey Team speelde die dag ook in het tot 3FM livebox omgetoverde café van Doornroosje.

Na het optreden sprak ik de drummer aan. Hij vond het super om op zo’n plek als Stek te spelen. Intiem. Direct. "Met een camera op je neus weet je niet zo goed wat dan moet doen, wel of juist niet erin kijken." En zo vroeg beginnen maakte ze niet uit. "Een goed excuus voor iedereen om vroeg bier te drinken." Dit was pas de 3e keer dat ze in deze formatie voor publiek speelden, vertelde de zangeres ietwat verlegen. En na het laatste nummer zei de gitarist nog: "Blijf vooral zitten voor de Cloudsurfers. Die zijn ook fockin’ vet."

En dat deed ik (ik had al kaartjes). Alhoewel het ‘go with the flow blijven zitten’ principe natuurlijk onmogelijk was door die f$#%ckin’ coronamaatregelen. Het was nog een hele puzzel trouwens. De charme van de ‘normale’ Popronde is voor mij dat je ergens voorbij loopt en denkt ‘he wat is dat’ en even naar binnen glipt. Of een stukje kijkt en weer doorloopt. Want je wil zoveel mogelijk zien. Of juist blijven hangen omdat je er helemaal in opgaat. Dat is voor mij het echte Popronde ‘go with the flow’ bandjes ontdekken. Gelukkig had ik de puzzel slim in elkaar gezet waardoor ik mijn overkillquotum met verve behaalde.

Anyway…De Cloudsurfers stonden al klaar met hun gele doorgesneden surfplank. Het strandgevoel was compleet. Zeker zo aan de Waal in het opgespoten zand al zittend in een luie strandstoel. Met uitzicht op de 3 bruggen links en rechts. Hun grungy surfmuziek slaat meteen aan bij het publiek. Met catchy zinnetjes als iets dat klinkt als 'kipsaté, kipsaté’ en scheurende gitaren afgewisseld met surftunes uit de jaren ’60. Bij het afstellen van zijn pedalen die vol met zand zitten, scheurt de zanger uit zijn broek. "Heeft iemand een extra broek?" Nog geen seconde later geeft iemand uit het publiek een zwarte zwembroek. Kijk. Dat is nou precies de spirit van de Popronde! "Nog een versje?" Vraagt de zanger. Daar is iedereen wel voor in. Na de laatste toon wordt er gesmeekt om nog een liedje. "OK, we doen er stiekem nog 1!" En ze zetten vol overtuiging een cover van het kortste nummer van Nirvana in: Tourette’s. Mijn dag kan al niet meer stuk!

De volgende locatie uit mijn puzzel is Brebl. 3 minuten rijden verderop. Gelegen op het oude Honig fabrieksterrein. Lekker rauw ‘NY Bronx’ sfeertje met graffiti en hipstercafeetjes. Ik voel me gelijk thuis. In de kleine zaal van Brebl met in de hoek een mini-podium staan Sammie Sedano en consorte al klaar. Zij brengen een relaxte hiphop/ R&B vibe. Met de vrolijke belichting is de sfeer compleet. Naast de zwoele zang van Sammie valt ook het gitaar- en slagwerk van de andere muzikanten op. Zij geven de muziek extra lading. Ik en de rest worden meegevoerd in hun energie. Energie die Sammie ook echt wil geven en terugkrijgen van het zittende publiek. Het blijft een ding. Livemuziek en zitten…

Bij Andy & The Antichrist swingt het de pan uit. Die zag ik ook op dezelfde stream van Cinetol. Nu dan in ‘het echie’. En dat is toch een groot verschil. Want je ogen worden niet gestuurd door de camera of een regisseur. Dat is toch echt een andere beleving. Maar vooral de instrumenten en zang live horen. Dan ontstaat de echte magie. Wat heb ik het gemist. Met Beatles-achtige bewegingen van de gitarist op sokken en de drummer die met zijn tong half naar buiten het drumstel er flink van langs geeft, zijn deze ‘Beegees’ (zoals ik ze eerder grappend en grollend noemde) zeer vermakelijk. Deze mix van punk, garage en vrolijke deuntjes doet mijn oren deugd.

Zo, even pauze. Tot 16.30uur. Dan begint puntjudith. Eerst haal ik mijn vriendin op die de volgende 4 dames uit mijn puzzel graag meepikt. Op weg naar het station rij ik recht de UnmuteUs demonstratie in. Ik beland voor mijn gevoel weer in de jaren ’80. Nu geen rellen, maar een lopend dansfestijn met een punkband op een wagen die schreeuwt om aandacht. Aandacht voor de muziek- en cultuursector. Die het echt te verduren hebben. Want zoals gezegd, zittend op anderhalve meter is geen doen meer. 

Zo blijkt ook bij puntjudith en Stella. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik naar een livestream zit te kijken zo achter dat spatscherm dat op onhandige hoogte stopt. Ik word er scheel van. Voordat de dames beginnen, vallen we midden in de opening van de Popronde en wordt het prachtige boek ’Ietsjes meer dan 25 jaar Popronde’ uitgereikt. Na vele mooie woorden begint puntjudith met haar kleinkunst act. Klein is het zeker niet. Met haar innemende persoonlijkheid overlaadt ze de zaal met eigenwijze Nederlandse teksten en sensuele bewegingen. Begeleid door een drummer die een knap staaltje drum ’n bass wegtikt, aangevuld door piano en synthesizer. Ik kan eigenlijk niet stil blijven zitten. Zo benauwd achter dat scherm. 

Op de foto: puntjudith

En dan volgt Stella. Die met haar softgrunge in mijn muziekstraatje valt. De mini-me van Sheryl Crow die mij net zo betoverd met haar blauwe ogen en mooie stem zoals Sheryl dat ooit deed op het Torhout festival in de jaren ’90. Versterkt door de andere gitariste die losgaat met de wah wah en de bassist die zijn gitaar bewerkt met een strijkstok. Na afloop vraag ik haar hoe ze het vond om in deze grote zaal van Lindenberg Cultuurhuis te spelen. Heel bijzonder zegt ze. Zo met de pluche rode stoelen omhoog kijkend naar de mensen. Ze wist immers niet waar ze terecht zou komen. Misschien wel in een zaaltje met aftandse stoeltjes op anderhalve meter…

Onze honger was al aardig gestild door alle bandjes, maar de overheerlijke tapasplank van Hotel Credible gaat er nog goed in. We zitten schuin tegenover Museum Het Valkhof. Onze volgende stop. Jessy Yasmeen en Honingbeer vertolken op deze prachtige locatie hun eigen versie van hoe zij de afgelopen coronaperiode hebben beleefd. Jessy heeft het over de ‘stilte’. "Dat als je veel alleen bent en er veel stilte is, je ook achter zaken komt die niet zo leuk zijn aan jezelf." Dit heeft ze prachtig verwoord in het nummer Silence. Gezongen met een diamant geslepen stem vol gevoel. Ik bedank haar achteraf voor de serene sfeer waarin ze me bracht. Het voelde als een privéconcert. Zo met een handjevol mensen. Op dat moment komen er 4 andere ‘fans’ binnen die blijkbaar bij de verkeerde band zaten. Of Jessy alsjeblieft nog een nummer wil spelen. Natuurlijk! Dus wij pakken onze kans en gaan ook weer zitten. Ze zingt het nog mooier en innemender dan ervoor. Ze is duidelijk op dreef. Kudos voor deze mooie dame vol passie!

Als tussenstop belanden we stiekem bij ANNNA want Honingbeer begint pas een half uur later in de galerij bovenin het museum. We pikken 2 stoeltjes in van mensen die weglopen. Ze brengt ‘zonnige’ loungetonen en haar zachte zuivere stem en dansjes zijn aanstekelijk. We deinen lekker mee op weg naar boven. Daar staat Honingbeer klaar met haar viool haar "hulpstuk in het uiten van hartezeer". En waarmee ze het lentegevoel overbrengt dat ze tijdens de coronawinter heeft gemist. Het nummer heet Hazelgoud. "Een zelfbedacht woord voor de hazelaars waaraan in de lente van die mooie gouden sliertjes aanhangen". Ze voert ons mee in deze flow. Wat had ik graag deze muziek niet zittend geluisterd, maar al wandelend langs alle kunst in dat mooie uitgelichte museum. Dat was ultiem geweest!

Nadat ik mijn vriendin op de trein heb gezet, kom ik op een totaal ander spoor terecht. Bij Total Seclusion die met teksten als "pissing concrete" en een prettig gestoorde zanger met quirky dansmoves de punktijden met Sid Vicious en Iggy Pop doen herleven. Ook gevangen op dat minipodium in de kleine zaal van Brebl. Met opmerkingen als "nu is het tijd voor de stoelendans" en "ik zie af en toe een voetje bewegen, ja meer mag niet, prima toch?" is de frustratie overduidelijk. En begrijpelijk. Want hun muziek schreeuwt om een moshpit. Uiteindelijk zakt de zanger zelf neer in een stoel. Al luisterend naar de gierende gitaarsolo’s. Punk zoals punk is, was, moet zijn. Rebels. Net te hard. Soms net te vals. Ik hou ervan. "Dankjewel Popronde, dankjewel Nijmegen, dankjewel Hugo de Jonge…sorry, ik moest het zeggen…" Dat zegt genoeg.

Metal zittend kijken. Tsjaa. Ook een dingetje. "Zitten jullie een beetje lekker". De zanger probeert de humor ervan in te zien. Inferum gaat er hard op los met ronddraaiend haar en dikke grunts van de vrolijke doch stoere zanger. Zelfs de 2 kapotte microfoons brengen hem niet van zijn stuk. De band scheurt ondertussen door van nummer naar nummer. Met oordopjes in doet het toch wat pijn aan mijn oren. Maar dat mocht de pret niet drukken. Deze mannen kunnen spelen. Strak en hard. Zoals het een metalband betaamd. 

Na deze donkere en duistere klanken is het tijd voor een feestje. Voor de foute schoolparty van KUZKO. Het feestje waar ik thuis al van de partij was geweest tijdens de Popronde livestream vanuit het Paard in Den Haag. Dat feestje moest ik natuurlijk live herbeleven. Op naar Doornroosje. Daar staat KUZKO al klaar op het grote podium in de mooie nieuwe zaal. Ik ben meteen zwaar onder de indruk van het mooie geluid. Loepzuiver en alles perfect op elkaar afgestemd. Op vakantie had ik 2 fervente concertgangers ontmoet die vol lof over ‘dat geluid in Doornroosje’ spraken. Ze hadden niets teveel gezegd!

op de foto: KUZKO

KUZKO krijgt de zaal meteen op gang met hun aanstekelijke electropop balancerend tussen kunst en kitsch. Zitten blijven is geen optie meer. Op de helft van hun optreden staat de helft van de zaal te dansen voor de stoel. Geen houden meer aan Hugo. We’ll party till it’s over! zingt iedereen uit volle borst mee.

Wat een feestelijke afsluiter van deze enerverende dag boordevol nieuw talent op toffe locaties. Ik heb ervan gesnoept. Dat smaakt naar meer! Gelukkig reis ik nog met een paar Poprondes mee. Hopelijk zonder stoelen(dans) of zitfestijn…

 op de foto: KUZKO en de stoelendans in Doornroosje

Wil jij meer lezen van Jetty van Kooij? Kijk dan op haar blog ... of houd Popronde Daily in de gaten. Binnenkort verschijnt er weer een nieuw verslag van Jetty.

Wil je graag iets met ons delen? Dat kan door je comment achter te laten. Wij vinden het tof om van je te horen.