Hoe gaat het met..? Two and a Half Girl

Tekst en foto's door Jessie Kamp

Hoe gaat het met..?

Two and a Half Girl

In 2019 zette Two and a Half Girl met hun eigen mix tussen rock, punk en emo de kroegen op z’n kop. Van spelen in een karaokebar tot zingend en crowdsurfend een biertje halen bij de bar en weer terug, met Two and a Half Girl kan het niet gek genoeg. Ik schuif aan tafel in hun thuisbasis, dB’s in Utrecht, en het is tijd om terug te blikken en herinneringen op te halen met Anne (drums), Juliët (zang), Pim (gitaar), Daan (gitaar) en Chris (bas).

Na jullie deelname aan Popronde in 2019 konden jullie door corona niet veel spelen. Een aantal livestreams en shows met zittend publiek gaven niet de energie terug die jullie graag wilden, dus in plaats van optreden zijn jullie flink aan het schrijven gegaan. Hoe gaat het nu met jullie?

Pim: Over het algemeen gaat het denk ik heel goed en zijn we lekker bezig.
Daan: We hebben het afgelopen jaar hard gewerkt, veel geschreven en het hele jaar door twee keer per week muziek gemaakt.

Hoe ziet jullie schrijfproces eruit?

Pim: Chaotisch. Meestal komen Daan of ik met een riff, hebben we al een idee welke kant het op moet en dan komt de band met precies het tegenovergestelde. Het is niet bij elk liedje hetzelfde, sommigen komen meer van één persoon en anderen hebben we weer met z’n allen geschreven.
Daan: Het is een wirwar van voice memo’s en opnames en ‘oh fuck ik heb versie 4 geleerd, maar jij was al bij versie 5’. We gaan altijd veel versies door totdat ieder detail naar onze smaak vet is en beginnen altijd instrumentaal. Het lijkt me ook wel cool om het een keer om te draaien, maar dat hebben we gewoon nog nooit gedaan.

En dan de tekst?

Juliët: Dat doen we vooral met z’n allen en Daan heeft ook veel geschreven. Het onderwerp is meestal nog het grootste ding.
Daan: Meestal ga ik met Juul zitten als ik niet een duidelijk beeld heb waar het over moet gaan, beetje sparren en heel basic welke emoties er opkomen als je luistert.

De liedjes gaan vooral over dingen die de bandleden zelf mee maken. Hun vorige EP, uitgekomen in 2020, ging over henzelf als bedroom rocker en dat ze eigenlijk nog niet zijn waar ze willen: Een vette band zijn. Het zijn persoonlijke onderwerpen, maar het publiek moet zich er wel mee kunnen identificeren.

Daan: We gaan niet mensen vertellen hoe je het leven moet leiden als wij zelf niet eens weten hoe het werkt. Op de vorige EP keken we echt naar binnen, want toen was ik bijvoorbeeld een pikkie van 22 en wat wist ik van de wereld? Ik heb er soms moeite mee als punkbands allemaal vertellen wat er fout is en dan niet gaan vertellen hoe het wel moet en als ze dat dan wel doen kan het ook heel pretentieus worden, dus waar weet ik wel wat van? Mijzelf, maar vaak wordt het dan toch snel donker. Je wil niet dat de set een waslijst wordt aan dingen die je aan jezelf kan verbeteren, dus bij de nieuwe liedjes gaan we iets meer buiten ons zelf, iets algemener. Het is altijd fijn als je een tekst schrijft die iets voor jezelf betekent, maar een ander ook iets kan bieden.

Jullie hebben allemaal een andere muzieksmaak en halen de inspiratie overal vandaan. Wordt jullie muziek daardoor ook een grote mengelmoes van dingen?

Daan: Iedereen komt met zijn eigen ideeën de repetitieruimte in. Het kan zijn dat de ene net deathmetal heeft geluisterd, terwijl de anderen punk, Taylor Swift, afrobeat of nog iets anders op hadden staan en dat dat allemaal één liedje wordt. We maken een mix tussen rock, punk en emo en hoe we dat doen, wat de verhouding van die drie ingrediënten is verschilt per liedje, verschilt hoe we ons voelen of wat de soort riff is waar we mee komen. We maken harde muziek en het gaat om energie en melodie.

Popronde Rotterdam (2019)

Two and a Half Girl is op de Herman Brood Academie tot het leven gebracht door Anne, Daan en Juliët. Pim en Chris zijn er eind 2018 bijgekomen toen ze een nieuwe bassist en gitarist nodig hadden.

Daan: Het is ook wel logisch, want als je een band begint heb je allemaal kinderziektes. Ik zeg niet dat we er nu al zijn, maar je moet eerst uitproberen wat iedereen wil. Toen hebben we heel bewust hebben gekozen voor twee mensen waarmee je tweehonderd dagen per jaar in een bus kan zitten en die enigszins affiniteit hebben met de muziek. Het is dan niet erg om de muziek iets aan te passen omdat zij erbij komen, want het is belangrijk dat we allemaal hetzelfde willen en dat ging de eerste keer mis.

Wat willen jullie dan? Wat is jullie droom?

Daan: Ik vind het leuk om te doen, maar ik vind het ook leuk als anderen het leuk vinden wat ik doe. Als het blijft groeien, dan blijft het voor mij interessant. We zijn nu bijvoorbeeld aan het kijken of we een keer in Duitsland kunnen gaan spelen.
Het gaat denk ik niet om hoeveel mensen er per keer komen, hoewel het wel leuk is, maar een show op een plek met 30 mensen waar er maar 10 passen is ook vet. Met Popronde Arnhem stonden we bijvoorbeeld in een kroeg die kleiner was dan de repetitieruimte hier, het was zo klein dat ik achter de bar stond en Anne mijn pedalen in moest drukken. Die kroeg was afgeladen, er stond een rij buiten en mensen bleven in de kou voor het raam staan, maar die vonden het wel heel vet. Terwijl we een maand erna een voorprogramma in het Patronaat speelden, wat ook zeker vet is maar die mensen komen dan niet echt voor jou.
Juliët: Lekker veel spelen vind ik ook heel belangrijk. Het is vet om te zien als mensen gewoon voor jou komen, meezingen en mee los gaan.

Popronde Rotterdam (2019)

Welke rol heeft Popronde gespeeld bij het waarmaken van jullie droom?

Chris: Het heeft ons gevormd. We hebben zo veel gespeeld in korte tijd en veel tijd met elkaar doorgebracht, ’s avonds teruggereden of ergens overnacht, waardoor we elkaar echt hebben leren kennen. En het spelen op kleine plekken is een ervaring die je als band ten goede doet.
Daan: We hadden ook voor het eerst we samen een liedje gemaakt en dat we die tijdens Popronde konden spelen was heel vet. Ik denk dat we stiekem heel veel aan Popronde te danken hebben, omdat we daarna support konden doen in Patronaat, een aftershow in AFAS-Live en een bijna uitverkochte show hier in dB’s spelen. Ook Spotify werd ineens veel meer geluisterd en dat is best wel blijven hangen.
Juliët: We hebben ons gezicht laten zien, zodat mensen wisten wie we waren. Dat was vet.

Lachend wordt de ene na de andere herinnering op tafel gegooid, zo ook over hun show in de kelder van de karaokebar in Nijmegen. Met een privé karaokebooth als backstage is het er eentje die ze niet snel zullen vergeten.

Pim: Het is tof dat je op plekken speelt waar ze het niet gewend zijn om bands te programmeren. In Nijmegen kwamen we bijvoorbeeld bij de show ’s avonds erachter dat ze helemaal geen microfoonstandaards hadden.
Daan: Het was heel mooi, want we hadden al best wel veel gespeeld en dachten te weten hoe het werkt: duidelijk van tevoren afgesproken wat wij mee zouden nemen en wat zij hadden, “mics ‘komma’ stands” zou wel duidelijk genoeg zijn dacht ik. Maar het was een karaoke bar waarbij ze ook een videoscherm hadden, dus het bleek dat ze stands hadden voor een videoscherm en karaoke mics, maar geen micstands en mics. Gelukkig konden we Martijn Roselaar bellen en sindsdien is er nooit meer iets misgegaan en hadden we voor de zekerheid zelf alles mee.

Akoestische preview ’s middags bij Popronde Nijmegen (2019)

Als ik vraag wat hun beste herinnering aan Popronde is, antwoorden ze unaniem ‘de show in Jack’s Music Bar in Zwolle’.

Daan: Die kroeg stond helemaal vol, maar het was ook echt een grote kroeg. Wij waren als laatste, iedereen was super eager voor wat we hadden en we waren heel jolig, want die dag hadden we de Popronde Insta take-over en allemaal komkommers gekocht waarmee we de Bongloard-set verneukten door de hele tijd komkommers naar ze te gooien. Rare dingen. Ik weet ook niet wat de gedachte erachter was, maar het was heel leuk.
Chris: Hun drummer ging er ook mee drummen. In één keer kapot natuurlijk.
Pim: En de context hè: Bongkommer of Komloard. Eigenlijk hadden zij van ons de meme overgenomen, dat was wel heel vet.
Daan: Toen ben jij (Juliët) tijdens onze show nog crowdsurfend naar de bar gegaan, bier gedronken en weer terug en dat alles terwijl je aan het zingen was.
Pim: Wat ik mij het meeste herinner van Popronde is dat we ieder weekend vaak twee keer speelden en dan was de eerste show de allersickste show ever en de tweede show de allerkutste ever. De weken erna weer.
Juliët: Ook bij shows waar je het niet van verwacht. Dan denk je met die venue ‘hmm wordt niks’ en dan uiteindelijk hartstikke vol en facking leuk.
Daan: Of in Willem Twee in Den Bosch waar we best ver van het programma af zaten: twee harde bands buiten de binnenstad, zal wel niks worden dachten we, maar het was facking druk. Hetzelfde hadden we met Breda, maar toen kwam er bijna niemand, 
Pim: In Haarlem was het ook niet zo druk.
Daan: Toen hebben we de laatste drie mensen die er waren weggejaagd. We hadden op het gegeven moment het ding als het publiek een beetje stijf was, dat een van ons het publiek in ging en wat tegen mensen aanduwen in de hoop dat er een pit ontstond. Eigenlijk ging het altijd wel heel goed.
Pim: Ja en hier dacht ik ‘fack it we hebben niks te verliezen’, dus ik beuk tegen één zo’n guy aan, liep die daarna weg met z’n vrouw en toen stond er nog maar één iemand. Toen dacht ik ook ‘als je dit niet kan trekken dan hoor je niet bij deze show’, dus tja prima.

Tijd om af te ronden. Stel dat jullie een liedje gaan schrijven over jullie deelname aan Popronde, wat zou dan de titel zijn?

Juliët: Ooeh. Moeilijke vraag hoor.
Anne: Jij bent onze songwriter Daan..
Daan: Do you remember?
Pim: Mag ik het ook in een riff zeggen? Pum-padapa-pewpew. Gewoon een gezellige, goeie tijd, leuk om zoveel op pad te zijn en mensen te zien. De community vibe met z’n allen was heel bijzonder.
Daan: Ik weet nog dat wij op een gegeven moment in Deventer na onze show buiten liepen en we ons realiseerden hoe bijzonder het was: ‘we gaan daar een kroeg in daar zijn vrienden aan het spelen of we gaan daar een kroeg in daar zijn vrienden aan het spelen. Zullen we gewoon onze naam veranderen en nog een keer meedoen?’ Ik denk dat ergens die nostalgie wel terug zou komen in de titel.
Anne: Nostalgic beers
Juliët: Iets in die richting ja.
Pim: Tonight.
In koor: Tonight!
Pim: With my friends, tonight.

Ben jij ook nieuwsgierig geworden naar hun muziek? Zet je volume op standje moshpit en check het hier!

Naar welke artiest ben jij nieuwsgierig hoe het met diegene gaat? Laat het ons weten in de comments. We vinden het tof om van je te horen.