Popronde Tilburg - Door de ogen van...

Jetty van Kooij

Popronde Tilburg 28 oktober

Op naar mijn 3e Popronde! Deze keer in Tilburg. Daar is het natuurlijk te doen op de ‘Heuvel’. De welbekende en ook nu weer afgeladen uitgaansstraat. Er staat al een rij voor Bar Leonardo. Daar trapt Joey’s Midnight Club als eerste af. In het kleine kroegje zie ik ergens achterin voor het grote Popronde spandoek alleen het haar van de zanger bewegen. Dus ik besluit om mij op een barkruk te zetelen. 

Onder het genot van een vers getapt biertje rock ik al zittend mee op de lekkere en toegankelijk klinkende gitaar- en zanglijnen. We zijn opgewarmd voor Casey’s Call. Die ook op de Heuvel spelen. Er staat al een aardige rij. Er komen wat mensen naar buiten die aangeven dat het binnen bomvol zit. Hhmm… what to do? We besluiten om deze te skippen want bij Popronde Breda hebben we nog een kans om ze te zien. 

Weer terug naar Bar Leonardo. Ik loop meteen naar de trap zodat ik de volgende band Mt. Atlas wel goed kan aanschouwen. Weliswaar tussen de treden door. Deze gasten uit Limburg zetten de boel gelijk op scherp. Om je vingers bij af te likken. Op hun profiel omschrijven ze hun muziek als “Dansend in een drekpoel van Post-Punk, vuig en ademnood zingen we de tragedies tegemoet”. Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Dan staat de zanger ineens pontificaal op de bar waar hij ook de rest van zijn publiek kan zien. En dat resulteert in een flinke pogo voor z’n neus. Hij weet het publiek met zijn nonchalance op te zwepen. En mij ook. Mijn concertmaatje zegt meteen: ‘Kijk, dit spreekt me meteen aan. Net even wat anders en een eigen geluid.’ Helemaal mee eens!

Door naar de Spoorzone. Waar de fabrieken zijn omgetoverd tot creatieve broedplaatsen, skatehall, hipster cafées en restaurants. In café ‘Raw’ begint Them Dirty Dimes net te spelen. Geplaatst tegen een achtergrond die hun roots en blues muziek omlijst. Net alsof we een paar honderd jaar geleden in Amerika uit de trein stappen waar een paar straatmuzikanten staan te spelen. De heren in gepaste klederdracht brengen hun roots en blues muziek alsof ze het al honderden jaren spelen. Zo echt voelt het. Met een steel gitaar en de whiskeystem van de zanger is het plaatje compleet. Zo denderen ze door naar het laatste liedje. Dat ze recht voor onze neus midden in het publiek vol overtuiging en heel intiem brengen. Jihaaaaa!

Op 5 minuten lopen is onze volgende stop. Bij het hippe vrolijk gekleurde Doloris – Art Maze en Rooftopbar-. Le Motat staat hier op het programma. Zijn vrolijke catchy dansbare nummers passen precies in dit decor met roze achtergrond en een turquoise boom die half in het zicht hangt. De teksten zijn soms grappig, absurd en worden af en toe bijna als gedichten opgedragen. Met mooie teksten zoals ‘1 uurtje verliefd’ die het caliber hebben van de teksten van Henny Vrienten (Doe Maar). Ik ga de nummers nog eens een keer op mijn gemakkie beluisteren!

Dan staan we ineens in de gure en donkere cultuurfabriek Hall of Fame tussen de emo’s (zoals mijn kids die noemen) en de punkers. Changing Tides drumt en gitaart het dak eraf met hun metal/deathcore. Het publiek gaat vol mee in de muziek en pogoëd er hard op los. Alsof hun leven ervan af hangt. Of alsof ze dit al jaren niet meer hebben kunnen doen…De grote big bang als afsluiter van deze geweldige avond vol met leuke plekkies en nieuwe muziek. Mijn week kan niet meer stuk!