Popronde Rotterdam - Door de ogen van...

Jetty van Kooij

Popronde Rotterdam 6 november

‘Hallooo Popronde Rotterdam!’ plaats ik enthousiast bij een foto van GIRLSGIRLSGIRLS in mijn Instastory. Ik heb er zin in! Mijn broertje en ik komen midden in hun set binnen. Achterin horen we alleen de drums. We besluiten mid mid voor deze 3-koppige band te gaan staan. Nu hoor ik wel alle instrumenten en zang en knik vrolijk mee op hun nummers. Ik zag ze al tijdens de livestream vanuit Baroeg waarna ik al enthousiast over ze schreef. Dat moest ik in het echie zien. Hun poppy punknummers of ‘skelterrock’ spreekt de jonge generatie duidelijk aan. Zo vertelt ook de drummer achteraf tegen mij. ‘We hebben al een vast clubje fans dat al onze Popronde optredens afgaat. Plus 3 Instagram fanaccounts.‘ Deze jongens weten de harten van de girls èn boys te stelen. En ik snap dat wel. Want de zanger is lekker spontaan. Zo stormt hij ineens op me af als hij ziet dat ik hem probeer te vangen op een foto voor mijn Instastory. Klik! Ik maak snel een foto als hij recht voor mijn mobiel eindigt. Hebbus, haha! Ik vraag de drummer nog wat voor hen het verschil is tussen zo live voor staand publiek en tijdens de livestream spelen. ‘Bij de livestream en met zittend publiek voelt het net alsof je in je nakie staat…’ Dat gevoel kan ik me goed voorstellen. Want als publiek voel je je ook alleen en koud zo voor de livestream of op anderhalve meter afstand. Hopelijk zijn die tijden echt voorbij nu…

Foto: ACOUSTIC ASSHOLE door Jessie Kamp

We stappen weer op onze vouwfietsjes die het ei van Columbus blijken. Zo kunnen we lekker veel bandjes meepikken. Aangekomen bij schoenenzaak Mascolori gevuld met te gekke vrolijk gekleurde Italiaanse schoenen staat ACOUSTIC ASSHOLE al te trappelen. Een vreemde eend in de bijt in de herkansing. Want bij Popronde Den Bosch waren ze helaas slecht te verstaan waardoor ik iedere keer de clou van de clou miste. De droge humor en excentrieke persoonlijkheid van Theo (ooit Rembo van Rembo & Rembo) sijpelt ook door in de teksten van de andere 2 muzikanten. Die af en toe hun eigen podium pakken in een set die aan elkaar gejammed lijkt. Vanaf losse blaadjes en diverse kleine notitieblokjes leest Theo zijn korte gedichten voor. Waar af en toe echt de clou van mist. Want die moet je zelf bedenken. Zoals het gedichtje ‘Even wachten…’ En dat was het… Of ‘Hij heeft een gezonde kijk op het leven, hij heeft veel goeds in het fruitzicht…’ Doordenkertjes dus die Theo met gepaste trots brengt. Meer zal ik er niet van verklappen! De toetsenist schreeuwt het daarna nog even lekker uit. Over vrouwen en liefde. Zijn stem doet in de verte denken aan Chris Cornell. Zo rauw en hoog kan hij zingen. Ook zijn donkere krullenbos werkt mee in die gedachte. En de gitarist gooit er even een paar solootjes uit op aangeven van Theo. Wie de schoen past, trekke hem aan. Gaat dat zien!

Op weg naar KY. trapt broertjelief ineens op de rem. Hij schiet een platenzaak binnen waar hij een oude LP van The Kinks scoort. Muziekgek zijn zit duidelijk in onze genen. Zo genieten we samen van de erg mooie stem van KY. in bruincafé Stalles. Ik ben erg onder de indruk van zijn mooie liedjes. En vooral van zijn stem. Hij prijkt als een god bovenop de vide van het café achter een kroonluchter gemaakt van Bacardi flessen. Wat een mooi beeld zo met daaronder de bar bomvol mensen. Kai aka KY. gaat er toch even bij zitten. Zodat hij toch iets dichter bij het publiek is. Iemand roept: ‘Je lijkt wel op Henry Rollins’. En ja, ik zie de gelijkenis. Ook met een zwarte pet zittend op een speaker zoals Henry dat ook vaak deed tijdens zijn concerten. En vast weer doet tijdens zijn spoken poetry performances (waar ik in juni naar toe ga!). Oh en had ik al gezegd dat ik Kai’s stem zo mooi vind? Ik krijg er maar geen genoeg van. Van zijn stem, van zijn intro’s bij de nummers en de klanken die uit zijn lichtgroene steelgitaar galmen. Zwijmel zwijmel…

Verderop in Dutch Dukes staat Graeme James al klaar met zijn viool en ‘loop’machine waarmee hij zelf zijn viool en zang kan begeleiden. Door het ritme op te nemen en in een ‘loop’ af te spelen. Deze Nieuw Zeelandse muzikant is net voor corona gestrand in Nederland. En heeft zijn tijd in lock down goed besteed aan het maken van nieuwe nummers. Met een flinke dosis humor zoals ik dat ken van een goede Nieuw Zeelandse vriend weet hij het publiek zover te krijgen dat ze uit volle borst meezingen. De Nederlandse gezelligheid kent geen tijd! 

Daarna fietsen we naar het kleine cafeetje De Riddert. We krijgen de deur nauwelijks open en struikelen over snoeren, pedalen en mensen. The Ballet Bombs zijn zo aan de beurt. De sfeer zit er lekker in. Lang geleden dat ik zo opgepropt in een klein cafeetje stond. Hun gitaarwerk valt het meeste op en het swingt de pan uit. De garage rockende mannen hebben duidelijk hun roots in jaren ’70 liggen ondanks dat ze toen nog niet geboren waren. Ze laten de instrumenten hun werk doen. Heerlijk vind ik dat. Er hoeft niet altijd gezongen te worden. En dat snappen ze heel goed. 

Mijn broertje wil toch nog graag Hey Team zien als fan van Sonic Youth (die hij de dag ervoor nog spinde op zijn platenspeler om erin te komen). Dit wordt mijn 3e keer dat ik Hey Team zie. Nu hoor ik pas echt hoe ze moeten klinken in dit zaaltje. Nog steeds niet helemaal mijn ding, maar bij mijn broertje slaat het aan. Dit is echt een quirky smaakdingetje. Je houdt ervan of niet.

Deveron raad ik hem ten zeerste aan. Het blijkt vol te zitten in Roodkapje waar ze al staan te spelen. Tsja, die 75%-regel geldt blijkbaar ook voor dit kleine podium als onderdeel van een kunstenaarscollectief. We wachten geduldig totdat er weer 2 mensen weggaan. Want 2 eruit is 2 erin. Ik had Deveron al in Den Bosch gezien en my broh zou dat ook wel diggen dacht ik. En ja hoor, deze noisepunk waarover ik al in mijn Popronde verslag van Den Bosch uitbundig schreef, ligt ook zeker in zijn straatje. 

Foto: SULTAN. door Jessie Kamp

Ik wil hem ook nog heel graag meenemen naar SULTAN., want die staan hoog in mijn lijstje van favorieten. Aangezien Roodkapje hoogstwaarschijnlijk bomvol is bij CLOUDSURFERS willen we die boot niet missen en kiezen we eieren voor ons geld. Na 3 kwartier chillen op de trap in Roodkapje horen we de soundcheck van de drums. Die duurt best lang. Wat blijkt: er staan 2 drums op het podium. Iets wat de band al heel lang graag wilde en wat nu eindelijk mogelijk is, zo vertelt de zanger later. In Den Bosch braken ze de tent al af. Ze stellen wederom niet teleur. In een set van 3 kwartier in plaats van een half uur (zoals alle bands eigenlijk maar mogen spelen tijdens Popronde) laten ze zich van hun beste kant zien. Het publiek vraagt om ‘nog een liedje, nog een liedje’. Zelfs na hun 1-minuut durende Nirvana cover van Tourette’s meegeschreeuwd door de gitarist van Hey Team. Weer een te gekke afsluiter van de Popronde die ik cadeau deed aan mijn broertje voor zijn verjaardag. Een origineler cadeau kan ik niet verzinnen!